dilluns, 7 de març del 2011

VISIBILITZEM LA INJUSTÍCIA DIÀRIA, DESTRUÏM EL PATRIARCAT

El 8 de març...Sortirem les de sempre, i alguna més... a caminar pel carrer, per recordar que la igualtat encara està lluny, i que la violència masclista és present dia a dia, minut a minut.

Sortim a la vía pública, a reapropiar-nos del carrer a cridar, a lluitar per la llibertat, ja que als carrers i a les cases encara hi ha impunitat sexista que mata a les dones.

Volem viure les nostres pròpies vides, i no les imposades per les nostres families, parelles, escoles,empreses contaminades de sexisme...

Volem la dignitat de l'existència, perquè el patriarcat ens ho treu tot, principalment cultiva la por, la competitvitat, l'individualisme, l'exclusió, el patiment i la violència,...les estructures fabriquen paranys consumistes, però podem amb ells, podem destruir-los amb les nostres paraules fermes, els nostres sentiments purs i les nostres accions contundents!!!

Estem construïnt alternatives dia a dia, no juguem al seu joc brut i posem el dit a la nafra, perquè no ens conformem amb el que ens volen fer empassar..., perquè ho volem tot, i ho volem ara, per nosaltres mateixes, els nostres punys s'aixequen per destruir  aquest món i construir vides lliures!
Manifestació 8 de març 19h Pça Universitat


Una reflexió de la meva amiga Violet: de ben segur no us deixarà indiferents...

La inmensidad
      
Hoy es el primer día que subo y viajo sola en avión desde que intenté reencontrarme en el interior del agujero donde me dejé caer. Es una extrañeza deliciosa, no tener que estar por nada ni por nadie.
Sobrellevar este temor sumiso con la total confianza de saber que en las nubes es donde siempre he habitado, el lugar donde realmente siento que respiro, que estoy en casa. Que no hay nadie más allí.
Me ilusiona poder decidir por mi misma si tengo el alma  preparada para recibir esas notas que duelen y me emocionan hasta hacerme llorar. Que incluso con esas lágrimas, cierre los ojos y salte de una nube a otra …  Hacer piruetas entre las turbulencias sin sentirme ridícula, sin que me hagan sentir absurda… disfrutando del azul del cielo que me reclama, que ríe  a carcajadas de alegría conmigo y me acompaña en mi feliz locura.

Y yo soy así… con nubes negras, blancas, rojas…  seguiré saltando hasta caer exhausta…

Violet

6 comentaris:

Anònim ha dit...

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D3JMXmJTTngw&h=d938f

AVUI DEDICAT A TOT@S LES/ELS QUE QUE FEU POSSIBLE QUE RECOMENCEM DE NOU. FELIÇ DIA...

Anònim ha dit...

http://www.youtube.com/watch?v=3JMXmJTTngw

L´enllaç es aquest...

Anònim ha dit...

5000 ànimes caminant pel centre de barcelona, cridant, lluitant , descobrint les cares del patriarcat. Veure cares amigues, que des de diferents àmbits lluitem cada dia per una societat més igualitària, i per desmontar prejudicis sexistes, dóna subidón!!
salut,llibertat i igualtat!!

Maricel ha dit...

8 DE MARZO

Día de reflexión. Día de pararme a pensar en que soy, nada más y nada menos que una mujer.
Mujer que sufre, que cae y que se levanta con la misma intensidad. Mujer que a pesar de todo lo vivido, cree que aún es posible salir adelante. Que cree que no soy la única que piensa que hay que seguir, que hay que luchar, que hay que sobreponerse a todo, con esas fuerzas que sólo las mujeres sacamos de algún lugar y que no sabemos de dónde.
Nos han comido el coco con el discurso que somos el “sexo débil”…¿débil frente a qué o a quien? ¿frente a los abusos? ¿frente a las instituciones? ¿frente a los “machos”? ¿frente a las injusticias? ¿frente al sistema? ¿frente a nuestros afectos, llámense parejas, amigos, compañeros, vecinos, conocidos, hijos, padres y demás familiares? ¿frente a las propagandas dictadas desde el “status quo” que nos quieren hacer sentir que somos “débiles”? Me niego rotundamente a sentirme y mostrarme débil frente los dictados patriarcales!
Claro que no es tarea fácil. Claro que tengo días negros, grises pero también días de sol. Claro que a veces me pregunto cuando acabarán todas las pesadillas. Claro que me falta un largo camino que recorrer para recuperarme de tantas adversidades del pasado. Y por supuesto que a veces me pregunto si la lucha vale la pena… Y digo SI, sí vale la pena seguir luchando. Luchar más allá de las injusticias, más allá de que a veces pareciera que todas las puertas se cierran, más allá de mis propios miedos y más allá de que a veces me cueste horrores salir de la cama.
La lucha es lo único que NO nos han podido robar, es lo único que nos queda. No “regalemos” este bien a nadie ni a nada. Levantemos firmes nuestras cabezas, con orgullo, con dignidad, aunque por dentro nos sintamos rotas, y digamos con todas nuestras fuerzas PROU a cualquier tipo de violencia, venga de quien venga y del sitio que venga.
Un fuerte abrazo a todas las mujeres y a ti Rubén que nos das la posibilidad de expresarnos.
Salut
Maru

Vaiolet ha dit...

Animo Maru... lo conseguirás seguro...Un abrazo

Maricel ha dit...

Gràcies Violet! Sólo nos queda continuar con dignidad. Un fuerte abrazo y adelante, luchadora!
Maru

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...